Het verhaal van Bert Pathuis

Volleybalavontuur bij SVZ

Toen ik in 1988 van Annen naar Zeijen verhuisde, heb ik al vrij snel mijn roodzwarte volleybaltenue van SV Annen verruild voor het geelzwarte tenue van SVZ. Bij navraag bleek dat er in Zeijen meer belangstelling was om deel te nemen aan de NEVOBO competitie. Onder de vlag van SVZ is de afdeling volleybal opgericht en werd er een volleybaltrainer aangesteld.

Zo begon mijn nieuw volleybalavontuur in Zeijen met een herenteam die zich van onderaf moest opwerken naar een hoger niveau. Dat is, mag ik wel zeggen, heel goed gelukt, want onze spelverdelers (o.a. Wilt Dijkstra en Willie Sprenger) waren geslepen ervaren “rotten”, die de set-up op elk gewenste plek , met precisie wisten te plaatsen. Verder hadden we daarnaast het voordeel van onze meters grote aanvallers, mannen als Henk Emmens en zijn broer Erik, Roelof Heling en Erik Heling, Jeroen van Oudheusden. Zij keken over het net heen om onze tegenstanders te intimideren en te blokkeren en bij een eigen aanval de bal binnen de drie meter op de helft van de tegenstander te beuken. Menig tegenstander keek tegen ons op en vroeg zich af wat wij zoal in Zeijen te eten kregen.

Uiteraard werden praktisch alle wedstrijden door de spelers geëvalueerd, in de plaatselijke horeca, tot vaak in de late uurtjes. Dit was een soort “cooling down” voor de polsen. Daarnaast werd er wekelijks getraind, wat leidde tot aanzienlijk vochtverlies. Ook dit werd na afloop van de trainingen met veelal geel vocht van ongeveer 5% weer aangevuld.

Nu volleybal ik niet meer, maar mag zo af en toe nog een wedstrijd als arbiter fluiten. Dan denk ik met plezier nog vaak eens terug aan toen. Na afloop is er nog steeds niks veranderd.

Bert Pathuis