Het verhaal van Andre Emmens

1980-heden, mijn SVZ periode  

Zoals bijna elke jongen in mijn tijd ging je in klas 1 (nu groep 3) op gymnastiek. Of je het nou leuk vond of niet, tot en met klas 6 ging je naar gym. Ook ik heb dus 6 jaar meester Homan gehad. Hij heeft me ongetwijfeld veel geleerd, maar het enige wat ik van de periode heb onthouden is dat ik erachter kwam dat ik talent had voor playback. Tijdens de jaarlijkse uitvoering in dorpshuis werd er namelijk van ons verwacht om het gymnastenlied te zingen en aangezien dat nou niet mijn ding is besloot ik, net als velen om me heen, maar wat met mijn mond te bewegen. Uiteindelijk heb ik daar veel profijt van gehad in de latere playbackavonden.

Mijn voetbalperiode begon in een tijd dat er nog geen f pupillen en kabouters waren. Je begon in de e-tjes, tegenwoordig noemen ze dat ‘onder 11’.  Destijds onder leiding van Wim Roesink, Henk Vondeling en Harm Veenstra. Als 7 jarige mocht je eerst meetrainen en als 8 jarige mocht je dan je opwachting maken. In drie auto’s ging je dan op pad. Naast de leiding ging er vaak een ouder mee en de auto ging pas rijden als je twee kwartjes had betaald aan de bestuurder. Ik heb het geluk gehad dat we een goed lichting voetballers hadden. In mijn hele SVZ jeugd heb ik altijd meegedaan om het kampioenschap en ja ook vaak aan het einde van het seizoen toeterend door het dorp heen om een kampioenschap te vieren, waarna het werd afgesloten met een bakje patat bij café Kregel. Als ik het me goed herinner is Albert Noord onze trainer geweest van de D-tjes tot en met B’s. Hoogtepunten hierbij waren het meedoen om het Drents kampioenschap in Coevorden en de reis naar Verona (Italië). In Verona deden we mee met internationaal toernooi. Een fantastische ervaring waarin we hebben geleerd dat we als team achterliepen op Zwiters en Italianen als het ging om het vallen in het strafschopgebied. Ik heb zelf destijds ook een penalty veroorzaakt, tenminste er ging eentje zo theatraal liggen terwijl ik hem niet eens had aangeraakt. Op dat moment werd ik niet boos maar had ik op een of andere manier respect dat hij dit zo kon afdwingen. Deze aanpak heb ik later zelf onder de knie proberen te krijgen, maar het is nooit zo gelikt geweest als ik destijds heb aanschouwd. Qua dat talent liepen we dus achter maar we liepen voor op het consumeren van alcohol. Als 15-16 jarigen slopen we met een groepje het hotel uit en zochten een café op, waarop we zelfs het bier achter de bar nog tapten omdat er anders volgens ons te weinig schuim op zat. En ja wij hadden natuurlijk Henk in ons team die dit wel even ging uitleggen aan de Italiaanse stagiaire. Dit uitje was ook de afsluiting van onze lichting, want een deel ging stoppen en een deel ging naar Achilles. Ik ben zelf ook nog een half jaar bij Achilles geweest maar al snel weer teruggegaan en aangesloten bij het tweede. Dit kwam me goed uit omdat ik inmiddels ook aan het volleyballen was (ook bij SVZ), wat ook drie avonden in de week innam.  Op mijn 19e ging ik studeren en verhuizen naar Leeuwarden en kon ik minder tijd besteden aan volleybal en voetbal.

Na mijn studie en verhuizing van Leeuwarden naar hoofdstraat 41a ben ik bij het eerste gaan voetballen. Lekker weer twee keer in de week trainen en zondag ballen. In totaal zes jaar in het eerste gespeeld met wederom Albert als trainer en later Ron Krohne. In die 6 jaar een keer kampioen geworden en 4 keer als periodekampioen meegedaan in de nacompetitie. Totaal drie keer gepromoveerd en een keer gedegradeerd. Veel doelpunten gezet en een ontzettende leuke tijd gehad. Als ik drie hoogtepunten moet noemen was nummer een het kampioenschap wat traditioneel  werd afgesloten met een grote receptie bij club café Kregel. Als team hebben we in dat jaar veel records gebroken. Drie keer gelijkgespeeld in de laatste wedstrijden, maar voor de rest alles gewonnen. Tweede staat voor mij de winst in de nacompetitie in mijn laatste seizoen. Thuis tegen Nieuweschans een 2-0 overwinning en vervolgens met een volle bus en vele auto’s naar Nieuweschans was de 2-1 nederlaag voldoende voor promotie, oftewel voor mij een ideale laatste wedstrijd. Als derde de bekerwedstrijd thuis tegen Hoogeveen, destijds een grote club uit de hoofdklasse. We vlogen er dan wel uit, maar belangrijker voor ons destijds, betekende deze wedstrijd een kantelpunt. Voor deze wedstrijd moesten we alle gele en rode kaarten zelf betalen, daarna niet meer.   De recette was namelijk dusdanig dat Cornelis na afloop met het geldkistje in de kleedkamer langs kwam om te vertellen dat gezien de recette/inkomsten SVZ de gele kaarten die we deze wedstrijd hadden gekregen werden betaald door de club EN dat dit voor het rest van het seizoen ook zou gelden. Dat was voor ons fijn, want ook met het aantal gele kaarten stonden we aardig op kop. Op mijn dertigste heb ik nog een jaar bij het tweede gespeeld en daarna de overstap gemaakt naar het derde onder de nuchtere leiding van Egbert en Anne. Inmiddels is het derde het tweede geworden, maar bijna driehonderd doelpunten later speel ik er nog steeds. Het gaat allemaal wat stroever dan voorheen, daarom ben ik ook blij dat we een paar jaar gelden zijn gestart met een 7 keer 7 team. Het veldoppervlakte is daar wat geschikter voor mij (maar vooral voor voetballers zoals Bart). Kortom ik speel al 40 jaar met veel plezier bij SVZ en kijk daar met veel plezier en trots op terug.  SVZ zit in het bloed en dat merk ik als ik mijn kinderen aanmoedig met een ‘hup SVZ’, terwijl ze toch spelen bij Achilles en FC Assen.

Andre Emmens